Repost @behcetcelik şunları yazmış paylaşımında: Ortaokul, lise yıllarında ileride bir gün kendi kitaplarımızı yazma hayalleri kurduğumuz @tacli telefonda romanından ilk kez uzun uzun söz ettiğinde (daha önce sadece “Ben bir roman yazdım” demişti) Adana'da, İnönü Parkında çay içiyordum. Rastlantı bu, yaklaşık bir yıl sonra romanın yayımlanacağı haberini vermek için aradığında da İnönü Parkındaydım. Şimdi gene Adana'dayım, roman dünden itibaren kitapçılarda, sayfalarını ilk kez aynı yerde çeviririm diyordum, ama park gözaltına alınmış durumda, içine girilmiyor. (Haftalardır böyle.) Hiç değilse "Hep Sondan Başar"ı bu sabah İnönü Parkının hemen yanındaki Karahan Kitabevinden aldım - koordinatlarda minnacık bir sapma oldu. #hepsondanbaşlar #taçlıyazıcıoğlu #inönüparkı #karahankitabevi
Herkesin bir hayali vardır. Benim de yaşamım boyunca en büyük hayalim bir roman yazmak, bir yazar olmaktı.
On beş yaşında defter kalemle yazdığım ilk romanımın sayfaları orada öylece kaldı. Benden umudunu kesen roman kahramanım arkeolog Defne beklemekten sıkıldı, yıllar sonra başka bir yazarın romanlarına gidip ünlü oldu.
Uzunca bir süre sonra tekrar başladım, İngiltere’de doktora öğrencisiydim. Etraf kitapçılar, kitaplar, kaç yüzyıllık edebi birikim kokuyor, bilimsel tez yazması gereken aklımı başımdan alıyordu. Bir gün pencereden dışarı bakarken, sayfalar tekrar dökülmeye başladı, ilkinden bambaşka bir konuda. Sonra ne oldu bilinmez, cesaretim tekrar kırıldı. Yazsam kim okurdu ki? Hem yazabilecek miydim?
Cesaretiniz yoksa mazeret uydurmak hep kolaydır.
Yıllar boyu İngilizce yazdım hep. Başka bir dille kaçış daha kolaydı. İçimdeki yazma arzusunu söndürmeyeceğini bile bile makalelerin yanında İngilizce şiir bile yazdığım zamanlar oldu: İngilizce şiir! O arada bir anı-öykü yazdım, Türkçe, yayımlandı. O öyküyü yazarken anlamıştım: İnsanın anadili evidir derler, o dilin dışında hep gurbette olacaktım.
Dört yıl önce, bir gün elim artık İngilizceye gitmediğinde, zamanın geldiğini anlamıştım; blog sadece bir başlangıçtı. Her şeyi bir kenara atıp gece-gündüz yazmaya başladım. O arada yazdığım öyküleri okuyan arkadaşlarımın “Bunlar öykü değil ki, sen roman yazıyorsun,” demesiyle anladım ki zamanı esas gelen artık kurmaya bile cesaret edemediğim o hayalmiş. Ellerim, aklım, ruhum bilincimin ötesinde bir güç beni oraya itmiş.
Çok yakınımdakiler dışında bunu kimseye söyleyemedim. Ya hiçbir yayınevi beğenmezse, ya basılmazsa diye hesap etmeden yazdım. Kimse beğenmese bile hep yazacağımı kendime söz vererek yazdım.
Ve o roman şu an baskıya girdi. Yazdıktan sonra yayınevlerine gönderme, bekleme süresi çok kolay değildi doğrusu. En çok istediğim yayınevi olan İletişim Yayınları aylar önce kabul ettiğinde dünyalar benim oldu, ama ben kimseye duyuramadım. Sözleşmeyi imzaladım, heyecandan kimselere söyleyemedim. Ama o roman iki hafta içinde elinizde olacak, artık paylaşabilirim:
Ben bir roman yazdım. Yaşamımdaki en büyük hayali gerçekleştirdim. #yenikitap #hepsondanbaşlar
